Εσείς ξέρετε τι σημαίνει το Α ΜΠΕ ΜΠΑ ΜΠΛΟΝ ΤΟΥ ΚΕΙΘΕ ΜΠΛΟΝ;

Εσείς ξέρετε τι σημαίνει το Α ΜΠΕ ΜΠΑ ΜΠΛΟΝ ΤΟΥ ΚΕΙΘΕ ΜΠΛΟΝ; 

 Η διαχρονικότητα της Ελληνικής γλώσσης είναι αδιαμφισβήτητη και αυταπόδεικτη! Μεταξύ πολλών παραδειγμάτων ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα...

Μικροί (οι ομήλικοι εξ ημών) είχαμε παίξει το γνωστό παιδικό παιχνίδι: δύο ομάδες αντιπαρατιθέμενες, εναλλάξ να εφορμούν η μία της άλλης ψελλίζοντας ακαταλαβίστικα λόγια, που όλοι νομίζαμε αποκυήματα παιδικής φαντασίας και κουταμάρας (μετέπειτα πήρε την μορφή: «έλα να τα βγάλουμε»)

«Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, ά μπε μπα μπλόν του κείθε μπλόν, μπλήν-μπλόν.» Τι σημαίνουν αυτά; Μα, τι άλλο, ακαταλαβίστικες παιδικές κουταμάρες, θα ειπεί κάποιος. Όμως δεν είναι έτσι.

Ατυχώς, η Ελληνική, εδέχθη πλείστες όσες προσβολές από εξελληνισμένους βαρβάρους, Σλάβους, Τουρκόφωνους, Λατίνους κ.ά. που δεν κατανοούσαν την ελληνική -ούτε κάν είχαν την φωνητική ανατομία που θα τους επέτρεπε σωστές εκφωνήσεις φωνηέντων – εμιμούντο τις φράσεις, παραφράζοντάς τις συχνότατα, και έτσι διεστραμμένα και παραμορφωμένα, έφθασαν μέχρι των ημερών μας, ώστε πλέον να μη αναγνωρίζονται.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, εισήχθησαν εις την Ελληνική, όροι, λέξεις και φράσεις, ως μέσα από παραμορφωτικό κάτοπτρο είδωλα, καθιστάμενα αγνώριστα στον απλό κόσμο. Ας επανέλθουμε στο πιο πάνω.

Η όλη στιχομυθία, προήρχετο από παιδικό παιχνίδι που έπαιζαν οι Αθηναίοι Παίδες (και ου μόνον), και ταυτόχρονα εγυμνάζοντο στα μετέπειτα αληθινά πολεμικά παιχνίδια.

Πράγμα απολύτως φυσικό, αφού πάντοτε ο Αθηναίος Πολίτης ετύγχανε και Οπλίτης! (βλέπετε παίζοντας και με τα γράμματα, προκύπτον συνδεόμενες έννοιες.Πολίτης – Οπλίτης) Τι έλεγαν λοιπόν οι αντιπαρατιθέμενες παιδικές ομάδες, που τόσον παραφράσθηκε από τους μεταγενέστερους;

Ιδού η απόδοση: «Απεμπολών, του κείθεν εμβολών!!!» (επαλαμβανόμενα με ρυθμό, εναλλάξ από την δείθεν επιτιθέμενη ομάδα) Τι σήμαιναν ταύτα; Μα... απλά ελληνικά είναι! «Σε απεμπολώ, σε απωθώ, σε σπρώχνω, πέραν (εκείθεν) εμβολών σε (βλ. έμβολο) με το δόρυ μου, με το ακόντιό μου!!!

 

πηγη PLANET GREECE

Αποκλειστικές φώτο με ραββίνους να πιπιλίζουν πέη αγοριών μετά την περιτομή!

Αποκλειστικές φώτο με ραββίνους να πιπιλίζουν πέη αγοριών μετά την περιτομή!

 πηγη ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΝΕΑ

 Ο ΧΙΛΤΕΡ ΗΤΑΝ ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ ΣΙΩΝΙΣΤΗΣ~ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ!.

Ο ΧΙΤΛΕΡ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΠΙΟΝΙ ΤΩΝ ΙLLUMINATI ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ...
ΧΑΡΗΣ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΗΤΑΝ Ο ΜΕΝΤΟΡΑΣ ΠΟΛΛΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ...
ΟΡΙΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ..ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ...ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ??
ΚΟΣΜΕ ΞΥΠΝΑ....ΚΑΤΩ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΑΣΟΝΙΚΗ ΣΤΟΑ..

ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ > Διαρροή Βίντεο για τα Εμβόλια από τους Anonymous - Δείτε το…

ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ > Διαρροή Βίντεο για τα Εμβόλια από τους Anonymous - Δείτε το…

Η χρήση του εμβολίου της γρίπης μπορεί να τροποποιήσει την Ανθρώπινη συμπεριφορά σε λιγότερο “επιθετική”!Αυτό που είσαι έτοιμος να ακούσεις και να δείς, δεν είναι επιστημονική φαντασία ή θεωρία συνωμοσίας, αλλά μια γεύση από το τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες του Πενταγώνου των Ηνωμένων Πολιτειών...



Σε ένα μικρό αμφιθέατρο με ονομασία BC232 ένας άνθρωπος παρουσιάζει μια μελέτη σχετικά με το πώς μία στρατιωτική βιομηχανική εταιρία μπορεί να εξαπλώσει έναν ιό και με την χρήση ενός κατάλληλου εμβολίου να σβήσει, ότι το Πεντάγωνο αποκαλεί, ανεπιθύμητη ανθρώπινη συμπεριφορά.

loutraki1

πηγη ALERT

ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: 

Ενας κόσμος χωρίς Εβραίους!

Εχουμε δημοσιεύσει κατα καιρούς διάφορα βιβλία και κείμενα διάσημων ανδρών που καταφέρονται εναντίον του Εβραϊσμού.

Τα βιβλία αυτά όπως το βιβλίο του Λούθηρου (http://antipliroforisi.blogspot.com/2010/06/blog-post_14.html) "Οι Εβραίοι και τα ψεύδη τους", το "Ξεσκέπασμα του Ταλμούδ" του Pranaitis, "Ο Διεθνής Εβραίος" του Χένρυ Φόρντ κ.α τα έχει εξαφανίσει επιμελώς το ιουδαϊκό ιερατείο, που κυβερνά την ανθρωπότητα απο το παρασκήνιο.

Ταυτόχρονα προωθούν ανθρώπους τους στα ιδρύματα και στα κινήματα που ίδρυσαν επιφανείς άνδρες όπως ο Γκαίτε. Στο ινστιτούτο Γκαίτε παρουσιάζονται τα έργα του Γκαίτε εκτός απο αυτά που είναι εναντίον των Εβραίων, αποκρύπτοντας έτσι όσα είπε ο Γκαίτε εναντίον τους. 

Το ίδιο έγινε και στον Προτεσταντισμό.

Οι γραμμές που θα παραθέσουμε παρακάτω, δεν προέρχονται απο την πένα του Χίτλερ ή του συνταγματάρχη Νάσερ, αλλά απο αυτήν του πατέρα του Σοσιαλισμού, του Κάρλ Μάρξ.
Ας μην ξεχνάμε οτι ο ίδιος ο Μάρξ ήταν Εβραίος στην καταγωγή απόγονος ραββίνων.

Ακολουθούν αποσπάσματα απο το βιβλίο "Karl Marx: A World Without Jews":

Σελ. 37: "...Ποιά είναι η βάση του Εβραίου στον κόσμο μας; Πρακτική αναγκαιότητα, ιδιωτικό πλεονέκτημα..."

"...Ποιό είναι το αντικείμενο της εβραϊκής λατρείας σε αυτό το κόσμο; Η τοκογλυφία. Ποιός είναι ο επίγειος θεός του Εβραίου; Το χρήμα."

"...Πολύ καλά τότε", λέει ο Μάρξ, "χειραφέτηση απο την τοκογλυφία και το χρήμα, δηλαδή, απο τον πρακτικό, αληθινό ιουδαϊσμό, (αυτό) θα συνιστούσε την χειραφέτηση της εποχής μας."

"Η οργάνωση της κοινωνίας έτσι ώστε να καταργηθούν οι προϋποθέσεις της τοκογλυφίας και ως εκ τούτου η πιθανότητά της, θα καθιστούσε τον Εβραίο αδύνατο. Η θρησκευτική του πεποίθηση θα διαλύοταν σαν ένα μπαγιάτικο μίασμα κάτω απο την πίεση της πραγματικής ζωής της κοινωνίας."

Σελ. 38: "Ετσι αναγνωρίζουμε στον εβραϊσμό γενικά ένα αντικοινωνικό στοιχείο που έχει φθάσει στην παρούσα δύναμή του μέσω μιας ιστορικής ανάπτυξης στην οποία οι Εβραίοι προθύμως συνεργάστηκαν. Η εβραϊκή χειραφέτηση σημαίνει, τελικά, τη χειραφέτηση της ανθρωπότητας απο τον Ιουδαϊσμό. Ο Εβραίος έχει ήδη χειραφετήση τον εαυτό του με τον εβραϊκό τρόπο: ο Εβραίος, που είναι, για παράδειγμα, απλά ανεκτός στην Βιέννη, καθορίζει μέσω της χρηματικής του δύναμης την μοίρα ολόκληρης της Γερμανικής Αυτοκρατορίας(σ.σ: Εδω ο Μάρξ μιλάει πιθανότατα για την οικογένεια Ρόθτσιλντ). Ο Εβραίος, που δεν έχει δικαιώματα στην μικρότερη γερμανική πολιτεία, αποφασίζει την μοίρα της Ευρώπης."

Προσοχή! Συνεργάστηκαν όλοι οι Εβραίοι λέει ο Μάρξ. Η ευθύνη είναι όλου του λαού σύμφωνα με το Μάρξ όχι μόνο του ιουδαϊκού ιερατείου.

Ο Ζάκ Ατταλί είναι μέλος μιας ειδικής επιτροπής η οποία ασχολείται με το πως θα προστατευτεί ο εβραϊκός λαός απο τον ξεσηκωμό της ανθρωπότητας. Πρέπει να στοχοποιηθεί κάποιος άλλος π.χ. οι τραπεζίτες, οι Σιωνιστές παρά όλος ο λαός.

Σελ. 40: "Ποια ήταν η ουσιαστική βάση της εβραϊκής θρησκείας; Πρακτικές ανάγκες, εγωϊσμός."

Σελ. 41: "....Το χρήμα είναι ο ένας και μοναδικός Θεός του Ισραήλ, πέρα απο τον οποίο κανένας άλλος θεός δεν μπορεί να σταθεί. Το χρήμα υποβαθμίζει όλους του θεούς της ανθρωπότητας και τους μετατρέπει σε εμπόρευμα...."

"...ο θεός των Εβραίων έχει εκκοσμικευτεί και είναι τώρα ένας επίγειος θεός. Το γραμμάτιο είναι ο αληθινός θεός των Εβραίων..."

Πρέπει να προσθέσουμε ότι ο Μάρξ μιλάει για τον θεό των Εβραίων που είναι το χρήμα, την ώρα που οι Κομμουνιστές έλεγαν οτι η θρησκεία είναι το "όπιο του λαού" και ταυτόχρονα έκαναν το κόμμα την θρησκεία του λαού.

Σελ. 42: "Η χιμαιρική εθνικότητα του Εβραίου είναι η πραγματική εθνικότητα του εμπόρου, του ανθρώπου του χρήματος."

Γιατί άραγε αυτό το βιβλίο δεν έχει μεταφραστεί ποτέ στα ελληνικά;

πηγη ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ

Οι μελέτες που καταρρίπτουν τον μύθο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας - Μια επιστημονική προσέγγιση

Οι μελέτες που καταρρίπτουν τον μύθο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας - Μια επιστημονική προσέγγιση

Οι μελέτες τον Robert Putnam

Σύμφωνα με τά ευρήματα έρευνας του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Harvard Robert Putnam, όσο πιο έθνοτικά διαφοροποιημένη είναι μία κοινότητα, τόσο μικρότερη εμπιστοσύνη δείχνουν τά μέλη της τό ένα στό άλλο, από τους γείτονες τους μέχρι τους κρατικούς αξιωματούχους. Μάλιστα αυτή ή αρνητική επίπτωση της διαφορετικότητας συμφωνά μέ τόν Putnam «είναι χειρότερη από ότι φανταζόμασταν. Και δεν είναι μόνο ότι δεν εμπιστευόμαστε ανθρώπους πού δεν μας μοιάζουν. Στις έθνοτικά διαφοροποιημένες κοινότητες, δεν εμπιστευόμαστε [ακόμα και] ανθρώπους πού μας μοιάζουν». 

Ο Ρόμπερτ Πάτναμ

Ακόμα καί αν σταθμιστούν τά ευρήματα της έρευνας γιά παράγοντες, όπως ή τάξη, τό εισόδημα κ.λπ. δείχνουν παρ' όλ' αυτά ότι όσο περισσότεροι άνθρωποι άπό διαφορετικές φυλές ζουν στην ίδια κοινότητα, τόσο μεγαλύτερη είναι ή έλλειψη εμπιστοσύνης. 


Όπως χαρακτηριστικά τονίζει ό καθηγητής Putnam «Δεν εμπιστεύονται τόν τοπικό δήμαρχο, δέν εμπιστεύονται την τοπική, εφημερίδα, δεν εμπιστεύονται τους άλλους ανθρώπους καί δέν εμπιστεύονται τους θεσμούς» . 


Ενδεικτικό του γεγονότος ότι τό ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητας και της «διαφορετικότητας» είναι μόνο θεωρητικά κατασκευάσματα, τά όποια στην πράξη δεν έχουν εφαρμοσθεί επιτυχώς ποτέ και πουθενά αποτελεί τό εκδοτικό σημείωμα των Financial Times, οί όποιοι παραδέχονται ότι τά ευρήματα της έρευνας του καθηγητή Putnam «καταδεικνύουν την ανάγκη, γιά συζήτηση περί του πώς μπορούν νά επιτύχουν οί έθνοτικά διαφοροποιημένες κοινωνίες». 


Ακόμα - μετά από 50 χρόνια
- δηλαδή δεν είναι γνωστό πώς μία έθνοτικά διαφοροποιημένη κοινωνία μπορεί νά λειτουργήσει εύρυθμα καί μέ συνοχή καί θά πρέπει νά γίνει...συζήτηση έπί του θέματος!

Η προαναφερθείσα μελέτη του καθηγητου Putnam είναι η μεγαλύτερη μελέτη περί του κοινωνικου κεφαλαίου στίς ΗΠΑ, διήρκεσε πέντε έτη καί δείχνει οτι υπάρχει μία αρνητική σχέση μεταξύ της έθνοτικής διαφορετικότητας καί του κοινωνικού κεφαλαίου. 


Δηλαδή, όσο μεγαλύτερη είναι ή έθνοτική διαφορετικότητα μίας περιοχής τόσο μειώνεται ή εμπιστοσύνη μεταξύ των κατοίκων της ανεξαρτήτως της εθνικότητας τους. 


Μάλιστα, συμφωνά μέ τά ευρήματα αυτής της μελέτης, ή διαφορετικότητα μειώνει τό κοινωνικό κεφάλαιο όχι μόνο μεταξύ τών έθνοτικών ομάδων αλλά καί μεταξύ των μελών της κάθε έθνοτικής ομάδας.


Ή κατάσταση αυτή κατόπιν έχει πολλές αρνητικές συνέπειες στό κοινωνικό κεφάλαιο καί στην "κοινωνική συμμετοχή όπως τήν μειωμένη εμπιστοσύνη στην τοπική αυτοδιοίκηση καί στά ΜΜΕ, στην αποχή από τίς εκλογές, στην μή συμμετοχή στον εθελοντισμό, σέ μικρότερο αριθμό στενών φίλων, χαμηλότερο βαθμό ευτυχίας καί αντίληψης ποιότητας ζωής καί περισσότερη παρακολούθηση τηλεόρασης."


 Μάλιστα, τά ευρήματα του καθηγητή Putnam είναι δύσκολο νά άντικρουσθούν καθώς ό ίδιος καί οί συνεργάτες του, προκειμένου νά απομονώσουν καί νά εντοπίσουν τις συνέπειες της έθνοτικής διαφορετικότητας έλαβαν υπ' όψιν τους εναν ευρύ κατάλογο άλλων παραγόντων, όπως ή ανισότητα, ή φτώχεια, ή εκπαίδευση καί ή οικιστική κινητικότητα. 


Κατά τόν Putnam καί τους συνεργάτες του, ή διαφορετικότητα προκαλεί ανομία καί κοινωνική απομόνωση επηρεάζοντας γυναίκες καί άνδρες στον ίδιο βαθμό, επηρεάζοντας εξίσου ανθρώπους κάθε ηλικίας, επηρεάζοντας τους συντηρητικούς σε μεγαλύτερο βαθμό άπ' οτι τους πολιτικά φιλελευθέρους (αλλά καί οι τελευταίοι επηρεάζονται και αυτοί σέ σημαντικό βαθμό), επηρεάζοντας τους λευκούς πολυ περισσότερο απ' ότι τους μη λευκούς (αλλά οι αρνητικές επιπτώσεις της διαφορετικότητας είναι ορατές επίσης στους μη λευκούς).

Τά ευρήματα καί τά συμπεράσματα των μελετών του Putnam συμφωνούν με τά αντίστοιχα συμπεράσματα μελετών γιά τόν Καναδά. Όπως τονίζουν οι Reitz καί Banerjee του Πανεπιστημίου του Τορόντο «η έθνοφυλετική διαφορετικότητα μπορεί νά επηρεάσει δυσμενώς τήν συνεκτικότητα μίας κοινωνίας με δυό τρόπους. Όταν ή διαφορετικότητα οδηγεί στην ανισότητα, μπορεί να υπονομεύσει τήν αίσθηση της δικαιοσύνης καί του άνήκειν μεταξύ ατόμων καί ομάδων. Ή φυλετική διαφορετικότητα μπορεί επίσης νά αποδυναμώσει τό αίσθημα περί κοινότητας, των δεσμεύσεων καί των κοινωνικών σχέσεων μεταξύ ατόμων καί ομάδων, επηρεάζοντας με αυτόν τόν τρόπο την ικανότητα τους νά συνεργασθούν γιά την επίτευξη κοινών στόχων. Κάθε διάσταση είναι σημαντική από μόνη της, καί μπορούν νά έχουν μία συνδυασμένη επίπτωση στην κοινωνική συνοχή». Μάλιστα, όπως τονίζουν οί Reitz καί Banerjee «τά στοιχεία δείχνουν οτι η οικονομική ενσωμάτωση δεν εγγυάται την κοινωνική ενσωμάτωση, παρ' όλο πού μπορεί νά συνεισφέρει σέ αυτήν».

Επομένως, είναι εντελώς αντίθετη της πραγματικότητας ή άποψη του υπουργού Εσωτερικών Προκοπή Παυλόπουλου ότι «ή πολιτισμική διαφορετικότητα... συνιστά καί παράγοντα πολιτισμικής καί κοινωνικής προόδου... Άλλα καί, περαιτέρω, ή ενίσχυση τής διαφορετικότητας, όχι μόνο δέν πλήττει, άλλα, αντίθετα, ενισχύει καί θέτει υγιείς βάσεις γιά τήν κοινωνική συνοχή, δεδομένου ότι προωθεί τήν ομαλή ένταξη τών πληθυσμιακών ομάδων με ιδιαιτερότητες στην κοινωνία, συμβάλλοντας, έτσι, στην τόνωση του κοινωνικού ιστού».

«Ή μεγαλύτερη αδυναμία ενός ηγέτη μπορεί νά εκφραστεί με δύο λέξεις: ευσεβείς πόθοι». Καί δυστυχώς αυτοί οι ευσεβείς πόθοι αποτελούν υποκατάστατο πολιτικής τόσο γιά την ελληνική όσο καί γιά τήν ευρωπαϊκή πολιτική, ακαδημαϊκή καί δημοσιογραφική ελίτ, παρά τό γεγονός ότι δεν επιβεβαιώνονται από τά γεγονότα. Τό αντίθετο μάλιστα.

Ή μελέτη του Laszlo Thomay

Το εξώφυλλο του βιβλίου του Thomay, Ὁ φυσικός νόμος των φυλετικών σχέσεων῾.

"Ηδη άπό τό 2003, στό «Κουτί της Πανδώρας», είχαμε κάνει λόγο γιά τίς πολυπολιτισμικές κοινωνίες καί τά αξεπέραστα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.


Μάλιστα, είχαμε κάνει αναφορά στην μελέτη του Laszlo Thomay, ό όποιος κατόπιν παρατηρήσεως της εξελίξεως των φυλετικών σχέσεων σέ δεκαέξι χώρες σέ διάφορες Ηπείρους (π.χ. Νότια Αφρική, ΗΠΑ, Βέλγιο, Νιγηρία, Καναδάς, Γιουγκοσλαβία, Ελ βετία) κατέληξε στην διατύπωση ενός «Φυσικού Νόμου» τών φυλετικων σχέσεων. Κατά τόν Thomay, ό νόμος αυτός έχει ως έξης: 


«Άνθρωποι διαφορετικών φυλών, εθνικοτήτων, γλωσσών ή πολιτισμών δέν μπορούν νά ζήσουν ειρηνικά καί αρμονικά εντός τών ορίων του ιδίου κράτους αν η μειονότητα υπερβεί ενα συγκεκριμένο ποσοστό τον συνολικού πληθυσμού. Εξαιρέσεις μπορεί νά συμβούν λόγω μείωσης του ουσιαστικού μεγέθους της μειονότητας, όταν ή μειονότητα ζει σέ μία γεωγραφικώς χωριστή περιοχή υπό πλήρη αυτονομία, καί/ή ή μειονότητα είναι διατεθειμένη, καί μπορεί νά απορροφηθεί άπό τήν πλειονότητα, καί/ή ή μειονότητα είναι πολύ μικρή καί αποφεύγει κάθε δράση πού θεωρείται προκλητική άπό τήν πλειονότητα». 


Μάλιστα, ό Thomay υπολογίζει ότι αναλόγως τών έπικρατουσών συνθηκών σέ κάθε περίπτωση τό μέγιστο μέγεθος μίας μειονότητας, τό όποιο αν ξεπεραστεί θά οδηγήσει σέ φυλετικές εντάσεις καί προστριβές, κυμαίνεται άπό 1% έως 5% του συνολικού πληθυσμού.

Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ό Thomay «Άνθρωποι μπορεί νά γίνονται δεκτοί σε μία άλλη χώρα, ακόμα καί νά ενθαρρύνονται νά μεταναστεύσουν, αλλά είναι θέμα της χώρας υποδοχής νά ορίσει ποιοι, πόσοι καί υπό ποιες συνθήκες θά γίνουν δεκτοί». Γι' αυτό καί ό Thomay υποστηρίζει ότι «μετανάστες θά πρέπει νά γίνονται δεκτοί μόνον εάν ό φιλοξενών πληθυσμός τους επιθυμεί καί αν είναι διατεθειμένοι καί μπορούν νά ενσωματωθούν στον φιλοξενούν τα πληθυσμό. Καί εδώ είναι τό πρόβλημα: ενώ κάποιοι μετανάστες μπορεί νά είναι εντελώς πρόθυμοι νά απορροφηθούν, αν όχι αμέσως τότε σέ δυό η τρεις γενιές, μπορεί νά μην μπορούν νά τό επιτύχουν λόγω της ορατότητας τους [φυλετική, πολιτισμική καί γλωσσική διαφορετικότητα]».

Δηλαδή δεν αρκεί μόνο νά είναι οι μετανάστες διατεθειμένοι νά ενσωματωθούν αλλά καί νά μπορούν νά τό επιτύχουν με τό νά μην διαφέρουν σημαντικά καί νά μην διακρίνονται εύκολα άπό τά μέλη του φιλοξενούντος πληθυσμού. 


Κατά τόν Thomay, προκειμένου νά υπάρχει φυλετική αρμονία καί ειρήνη, θά πρέπει νά εμποδίζεται ή δημιουργία νέων μειονοτήτων, οι όποιες δέν μπορούν νά ταιριάξουν στον ιστό της νέας χώρας φιλοξενίας. Ακόμα καί αν έρχονται ώς μετανάστες άτομα φυλετικώς ή πολιτισμικώς συγγενή, ή κυβέρνηση της χώρας προορισμού, μέ πολλή προσοχή, πρέπει νά θέσει αριθμητικά όρια στην εισοδό τους, ώστε νά μήν προκληθεί ή εντύπωση πλημμυράς μεταναστών. 


Όταν οι εισερχόμενοι μετανάστες προέρχονται άπό χώρες μέ εντελώς διαφορετικό πολιτισμό ή είναι εντελώς διαφορετικής φυλής, τότε θά πρέπει νά γίνονται δεκτοί πολύ λίγοι εξ' αυτών. Στην περίπτωση αυτή ό Thomay θεωρεί ότι, προτού επιτραπεί ή περαιτέρω εισδοχή μεταναστών, πρωταρχική έννοια θά πρέπει νά είναι νά έχει επιτευχθεί ή πλήρης ενσωμάτωση τών ήδη εγκατεστημένων μεταναστών καί οι παλιές προκαταλήψεις νά έχουν εκλείψει ή τουλάχιστον νά έχουν μειωθεί σημαντικά.

Μία μειονότητα προκειμένου, κατά τόν Thomay, νά συμβιώσει μέ τήν πλειονότητα, όσο τό δυνατόν αρμονικότερα θά πρέπει νά μειώσει τίς διαφορές της άπό τήν πλειονότητα.


Αυτό γιά νά τό πετύχει θά πρέπει α) νά μάθει τήν γλώσσα της πλειονότητας τόσο καλά όσο τήν μητρική της, β) νά δείχνει σεβασμό καί κατανόηση γιά τίς πολιτισμικές αξίες της πλειονότητας καί γ) νά μήν προσπαθήσει νά έπιβάλλει τίς προτιμήσεις της στην πλειονότητα. 


Μάλιστα, όπως τονίζει ό Thomay «oi πιθανότητες μίας νέας μειονότητας νά απορροφηθεί μειώνονται σημαντικά αν η μειονότητα διαμορφώνεται μέσω μετανάστευσης σε άλλη χώρα μέ πολύ μεγάλους αριθμούς, απότομα, μέσα σέ μικρή χρονική περίοδο». Ή περιγραφή αυτή ταιριάζει απόλυτα μέ την περίπτωση της εισροής Αλβανών αλλά καί μουσουλμάνων μεταναστών στην Ελλάδα από τό 1990 καί μετά.

Ή μελέτη τον Tatu Vanhanen

Ο Tatu Vanhanen

Μία μελέτη παρόμοια μέ του Thomay, αλλά πλήρως έπιστημονική καί περιλαμβάνουσα πολύ περισσότερες περιπτώσεις χωρών διενεργήθηκε από τόν καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι Tatu Vanhanen. 


Ή μελέτη του Vanhanen κάλυψε 148 σύγχρονα κράτη μέ πληθυσμό άνω του ενός εκατομμυρίου κατά τήν περίοδο 1990-1996 καί τό κεντρικό της επιχείρημα ήταν ότι ενα σημαντικό τμήμα της οικουμενικότητας των έθνοτικων συγκρούσεων μπορεί νά εξηγηθεί από την έξελιχθείσα προδιάθεση των ανθρώ πων προς την έθνοτική οίκογενειοκρατία (ethnic nepotism), ή οποία θεωρείται ώς μία προέκταση της οίκογενειοκρατίας...


Τά μέλη μίας εθνοτικής ομάδας τείνουν νά δείχνουν προτίμηση προς τά μέλη της ομάδας τους σέ σύγκριση μέ τά μη μέλη γιατί σχετίζονται πιό στενά με τά μέλη της ομάδας τους παρά μέ τους ξένους. Αύτη η διάθεση νά δείχνεται προτίμηση προς τους συγγενείς σέ σύγκριση μέ τους μη συγγενείς αποκτά σημασία στην κοινωνική ζωή καί στην πολιτική, όταν άνθρωποι καί ομάδες ανθρώπων πρέπει νά ανταγωνιστούν γιά περιορισμένους πόρους».

Σύμφωνα μέ τόν Vanhanen «oi συγκρούσεις συμφερόντων με ταξύ έθνοτικων ομάδων είναι αναπόφευκτες γιατί οι έθνοτικές όμάδες είναι ομάδες γενετικής συγγένειας καί γιατί ό αγώνας της ύπαρξης άφορα τήν επιβίωση των γονιδίων μας μέσω των απογόνων μας καί αυτών τών συγγενών μας. Γι' αυτό ήταν λογικό νά συμμαχούν οι συγγενείς σέ πολιτικούς καί άλλους αγώνες γιά περιορισμένους πόρους καί γιά επιβίωση. Ή συμπεριφορική μας προδιάθεση προς τήν έθνοτική οίκογενειοκρατία εξελίχθηκε από τόν αγώνα γιά την ύπαρ­ξη γιατί ήταν λογική και χρήσιμη. Είναι εύλογο νά υποθέσουμε ότι τήν έθνοτική οίκογενειοκρατία την συμμερίζονται εξ' ίσου καί όλοι οι ανθρώπινοι πληθυσμοί».

Τό θεωρητικό αυτό επιχείρημα του Vanhanen αποκρυσταλλώθηκε σε τρεις βασικές υποθέσεις στις όποιες απάντησε ή ερευνά του:

1) σημαντικές έθνοτικές διαιρέσεις τείνουν νά οδηγήσουν σέ συγκρούσεις έθνοτικών συμφερόντων σέ όλες τίς κοινωνίες, 


2) όσο πιό έθνοτικά διαιρεμένη είναι μία κοινωνία, τόσο οι πολιτικές καί άλλες συγκρούσεις συμφερόντων τείνουν νά διαχέονται μέ βάση τίς έθνοτικές διαιρέσεις, και


3) πολιτικοί θεσμοί, που βασίζονται στίς αρχές της ισόρροπης αμοιβαιότητας θά είναι περισσότερο προσαρμοσμένοι στό νά αμβλύνουν έθνοτικές συγκρούσεις σέ σύγκριση μέ θεσμούς προκατειλημμένους νά δείχνουν προτίμηση σέ κάποιους καί νά κάνουν διακρίσεις σέ βάρος κάποιων άλλων έθνοτικών ομάδων.

Άπό την έρευνα του Vanhanen εξήχθη οτι - αναφορικά με την πρώτη υπόθεση - «έθνοτικές συγκρούσεις έχουν προκύψει σχεδόν σε όλες τις έθνοτικά διαιρεμένες κοινωνίες, πράγμα πού υπονοεί ότι πρόκειται γιά ένα οικουμενικό ανθρώπινο φαινόμενο. Παντού στις έθνοτικά διαιρεμένες κοινωνίες οι άνθρωποι πού άνηκαν στην ίδια έθνοτικη ομάδα έτειναν νά ευθυγραμμίζονται μέ τους συγγενείς τους στίς συγκρούσεις κοινωνικού καί πολιτικού συμφέροντος... 


'Έφθασα στό συμπέρασμα ότι ή έθνοτικη οικογενειοκρατία παρέχει την υπέρτατη εξελικτική εξήγηση γιά τήν οικουμενικότητα των έθνοτικών συγκρούσεων. Είναι δύσκολο νά φανταστούμε κάποια πολιτισμική εξήγηση γιά τήν εμφάνιση έθνοτικών συγκρούσεων σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες». 


Αναφορικά με τήν δεύτερη υπόθεση οτι ό βαθμός έθνοτικών συγκρούσεων εξαρτάται άπό τόν βαθμό έθνοτικής ανομοιογένειας «τά αποτελέσματα της ανάλυσης τών συσχετίσεων δείχνουν οτι ό βαθμός έθνοτικής έτερογένειας [ή ύπαρξη φυλετικών, έθνοτικών, γλωσσικών, θρησκευτικών διαφορών] εξηγούσε στατιστικά τό 53% της μεταβολής του βαθμού τών έθνοτικών συγκρούσεων στην ομάδα σύγκρισης τών 148 χωρών τήν περίοδο 1990-1996. Στην μεγαλύτερη ομάδα σύγκρισης τών 183 χωρών, ή οποία περιλάμβανε επίσης 35 χώρες με λιγότερο άπό ένα εκατομμύριο κατοίκους, τό έπεξηγούμενο τμήμα τής μεταβολής τών έθνοτικών συγκρούσεων ήταν 55%. Τό τμήμα τής έπεξηγούμενης μεταβολής είναι πολύ υψηλό. Τά αποτελέσματα αυτά συνεπάγονται ότι ή έθνοτική οίκογενειοκρατία όχι μόνο οδηγεί στην ανάδυση έθνοτικών συγκρούσεων άλλα επίσης εξηγεί ενα σημαντικό τμήμα τής μεταβολής στον βαθμό τών έθνοτικών συγκρούσεων. Είναι αξιοσημείωτο ότι ή τάση τής συσχέτισης είναι ή ίδια καί στίς τέσσερις υποομάδες τών Ηπείρων, παρ' όλο πού ή Ισχύς τής συσχέτισης ποικίλλει. Ή περιφερειακή σταθερότητα τών συσχετίσεων υποστηρίζει τήν υπόθεση περί οικουμενικότητας αυτής τής σχέσεως. Τό ερώτημα δεν άφορα κάποιο γεωγραφικά ή πολιτισμικά περιορισμένο φαινόμενο. Στίς έθνοτικές συγκρούσεις, οι άνθρωποι φαίνεται νά ακολουθούν μία παρόμοια τάση συμπεριφοράς σέ όλα τά υπάρχοντα πολιτισμικά καί πολιτιστικά όρια καί όρια οικονομικής ανάπτυξης. Όσο περισσότερο ό πληθυσμός διαιρείται σέ ξεχωριστές έθνοτικές ομάδες, τόσο περισσότερο εκείνες φαίνονται στίς συγκρούσεις συμφερόντων νά οργανώνονται μέ βάση, τις έθνοτικές γραμμές καί τόσο περισσότερο τείνουν νά καταφεύγουν στην βία στίς έθνοτικές συγκρούσεις».

Καί συνεχίζει ό Vanhanen: «παρ' όλ' αυτά, τό ανεξήγητο τμήμα τής μεταβολής στίς έθνοτικές συγκρούσεις ήταν σχεδόν τό μισό (47%). Αυτό σημαίνει ότι ή μεταβολή στον βαθμό τών έθνοτικών συγκρούσεων δεν εξαρτάται μόνο άπό τόν βαθμό έθνοτικής έτερογένειας άλλα επίσης καί σέ ποικίλους άλλους παράγοντες... Δεν υποθέτω ούτε Ισχυρίζομαι ότι ή έθνοτική οίκογενειοκρατία είναι ό μόνος παράγων πού επηρεάζει τήν μεταβολή των έθνοτικών συγκρούσεων... Υποθέτω μόνον ότι ή έθνοτική οίκογενειοκρατία είναι ή πιό σημαντική σταθερά καί πιθανότατα ό πιό σημαντικός επεξηγηματικός λόγος. Τά αποτελέσματα της ανάλυσης των συσχετίσεων υποστηρίζουν αυτήν τήν υπόθεση».

Επιπλέον ή έρευνα του Vanhanen, προς δυστυχία των μετα-μοντερνιστών και των οπαδών της πολυπολιτισμικότητας, έδειξε οτι «ή δημοκρατία ως τέτοια δεν φαίνεται νά επαρκεί γιά νά αποτρέψει τίς έθνοτικές συγκρούσεις, παρ' όλο που είναι πιθανόν οτι ή δημοκρατία βοηθά αυτές νά θεσμοποιηθούν».


Επιπλέον, τά ευρήματα της έρευνας του Vanhanen δεν υποστήριξαν τήν υπόθεση οτι ό κοινοβουλευτισμός, τό άναλογικό εκλογικό σύστημα και ή συναινετική δημοκρατία όδηγούν σε χαμηλότερα επίπεδα έθνοτικών συγκρούσεων. 


Όμοίως, τά ευρήματα έδειξαν οτι «οι πλούσιες καί πολύ ανεπτυγμένες χώρες φαίνεται νά είναι σχεδόν τό ίδιο ευάλωτες στίς έθνοτικές συγκρούσεις όσο καί οι φτωχές καί παραδοσιακές κοινωνίες. Σύμφωνα με την ερμηνεία μου, αυτό οφείλεται στό ότι όλοι οί ανθρώπινοι πληθυσμοί μοιράζονται την ίδια έξελιχθείσα προδιάθεση γιά έθνοτικη οίκογενειοκρατία...

Ή ανάλυση των εναλλακτικών επεξηγηματικών μεταβλητών υποστηρίζει, εμμέσως, τό κεντρικό επιχείρημα αυτής της μελέτης, σύμφωνα με τό όποιο η έξελιχθείσα ανθρώπινη προδιάθεση προς έθνοτικη οίκογενειοκρατία παρέχει την καλύτερη  καί πιό οικουμενική εξήγηση  γιά  τήν εμφάνιση έθνοτικών συγκρούσεων σε όλες τίς έθνοτικά διαιρεμένες κοινωνίες και επίσης γιά την μεταβολή στην έκταση καί ένταση των έθνοτικών συγκρούσεων. Επιπλέον, λόγω του ότι οι ρίζες των έθνοτικών συγκρούσεων φαίνεται νά βρίσκονται στην ανθρώπινη φύση, δεν υπάρχει εύκολος τρόπος νά αποφευχθούν».

Μάλιστα ό Vanhanen τονίζει ότι «οι παρατηρήσεις στίς Ευρωπαϊκές χώρες καταδεικνύουν ότι ένα υψηλό επίπεδο κοινωνικο οικονομικής ανάπτυξης καί εκβιομηχάνισης δέν εξαλείφει τίς εκφράσεις έθνοτικής οίκογενειοκρατίας, παρ' όλο πού φαίνεται νά είναι ευκολότερο νά θεσμοποιηθούν οι έθνοτικές συγκρούσεις σέ κοινωνικο οικονομικά πολύ ανεπτυγμένες χώρες παρά σέ λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες. Στην Δυτική Ευρώπη, όπου οι γηγενείς πληθυσμοί είναι σχετικά έθνοτικά ομοιογενείς, οι βασικές έθνοτικές συγκρούσεις λαμβάνουν χώρα μεταξύ των γηγενών καί των μη Ευρωπαίων μεταναστών. Καθώς η πίεση της μετανάστευσης από φτωχά μέρη του κόσμου στην Δυτικη Ευρώπη αυξάνεται συνεχώς, είναι λογικό νά αναμένουμε οτι αυτές οι συγκρούσεις θά αυξηθούν παρά θά μειωθούν στό μέλλον».

Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ό Vanhanen «είναι πιό εύκολο νά δημιουργηθούν αρμονικές κοινωνικές σχέσεις σέ έθνοτικά ομοιογενείς κοινωνίες παρά σέ έθνοτικά διαιρεμένες γιατί οι άνθρωποι βοηθούν περισσότερο τους άλλους στίς έθνοτικά ομοιογενείς κοινωνίες».

Τα παραπάνω προέρχονται απο το βιβλίο του Γιάννη Κολοβού "ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ; ΟΧΙ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!"




Πηγή: mnimi olokautomatos


Συστήνουμε σε όλους να αγοράσουν τα βιβλία του κ. Κολοβού για την πολυπολιτισμικότητα γιατί πραγματικά αποτελούν μια σοβαρότατη επιστημονική προσέγγιση στο θέμα της πολυπολιτισμικότητας.




πηγη ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ

Τσε: Το «είδωλο»

Τσε: Το «είδωλο»

«Το μίσος ως στοιχείο του αγώνα. Το αλύγιστο μίσος για τον εχθρό, που σπρώχνει έναν άνθρωπο πέρα από τα φυσικά του όρια, καθιστώντας τον μια αποτελεσματική, βίαιη, επιλεκτική, και εν ψυχρώ φονική μηχανή. Αυτό είναι που πρέπει να γίνουν οι στρατιώτες μας». – Τσε Γκεβάρα

Τι έκανε ο Τσε Γκεβάρα και τον αγαπάνε τόσο οι aristeroi?

1) Γεννήθηκε από πλούσιους γονείς. Πέρασε τη νεανική του ηλικία ταξιδεύοντας και ζώντας μακριά με τα χρήματα των γονιών του.

2) Ο Τσε αποφάσισε ότι ήταν cool να είναι ένα πλούσιο λευκό παιδί που υποστηρίζει τους μη-λευκούς μαρξιστές.

3) Πηγαίνει στην Κούβα για να ενωθεί με τον Φιντέλ Κάστρο.

4) Εκτελεί περίπου 2.500 (σύμφωνα με δική του αρίθμηση) Κουβανούς ‘εγκληματίες σκέψης’ για χάρη του Φιντέλ Κάστρο

5) Υποστηρίζει τα στρατόπεδα «επανεκπαίδευσης» του Κάστρο για ομοφυλόφιλους, μουσικούς,

6) Παραιτείται από την «παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση» όταν αποφάσισε ότι η μαύρη φυλή θα είναι ένας αδύναμος κρίκος.

Αποσπάσματα για τους Αφρικανούς από το προσωπικό ημερολόγιο του Τσε Γκεβάρα:

"Ο νέγρος είναι νωχελικός και ευφάνταστος, ξοδεύει τα χρήματά του για ελαφρότητες και ποτό. Ο ευρωπαίος προέρχεται από μια παράδοση εργασίας και σωτηρίας που τον ακολουθεί σε αυτή τη γωνιά της Αμερικής και τον οδηγεί να προχωρήσει μπροστά."

"Με δεδομένη την επικρατούσα έλλειψη πειθαρχίας, θα ήταν αδύνατο να χρησιμοποιήσουμε Κονγκολέζους με αυτόματα για να υπερασπιστούν τη βάση από επιθέσεις από τον αέρα: δεν ξέρουν πώς να χειρίζονται τα όπλα τους και δεν θέλουν να μάθουν."

 

εδώ το κείμενό στα αγγλικά

 

 

πηγή   ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Η Οριάνα Φαλάτσι κονιορτοποιεί το γελοίο επιχείρημα «Ήμασταν και εμείς κάποτε μετανάστες»

Η Οριάνα Φαλάτσι κονιορτοποιεί το γελοίο επιχείρημα «Ήμασταν και εμείς κάποτε μετανάστες»

Διαβάστε το όλο. Είναι εξαιρετικό! Μια χειμαρρώδης αποστομοτική απάντηση στα γνωστά δακρύβρεχτα "αντιρατσιστικά" τσιτάτα που θέλουν να καλλιεργήσουν "ενοχές" να φιμώσουν όποιον αντιδράει στον εποικισμό της πατρίδας από τους αλλοδαπούς και στην δημογραφική αλλοίωση του λαού μας.

Της Oriana Fallaci* (από το βιβλίο της «H Οργή και η Περηφάνεια», 2003)

Όχι εδώ και πολύ καιρό, άκουσα κάποιον από τους αναρίθμητους πρώην κυρίους Πρωθυπουργούς που έχουν ταλαιπωρήσει την Ιταλία τις τελευταίες δεκαετίες, να λέει στην τηλεόραση: «Κι ο θείος μου ήταν μετανάστης. Ακόμη θυμάμαι τη στιγμή που έφευγε για την Αμερική. με μια βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι». Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, κύριε παραπληροφορημένε, ή αναξιόπιστε πρώην Πρωθυπουργέ. Εκτός από το ότι είναι πρακτικά αδύνατον να έχετε θείο που πήγε στην Αμερική με μια βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, για τον απλό λόγο ότι οι θείοι με τις βαλίτσες από χαρτόνι στο χέρι πήγαιναν στην Αμερική στις αρχές του εικοστού αιώνα, δηλαδή τότε που εσείς δεν ήσασταν ακόμη γεννημένος, δεν είναι καθόλου το ίδιο. Και είναι δυο φαινόμενα άσχετα μεταξύ τους για ορισμένους λόγους που εσείς αγνοείτε, ή κάνετε πως αγνοείτε. Οι λόγοι αυτοί είναι οι εξής:

Πρώτον: Η Αμερική είναι μια ήπειρος με έκταση 3 εκατομμύρια και 618.770 τετραγωνικά μίλια. Τεράστιες περιοχές αυτής της έκτασης είναι ακόμη και σήμερα ακατοίκητες ή τόσο αραιά κατοικημένες, ώστε σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να περπατάει κανείς για ολόκληρους μήνες χωρίς να συναντήσει ψυχή. Και σας πληροφορώ ότι στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα αυτές οι περιοχές ήταν ακόμη πιο έρημες και σχεδόν εντελώς ακατοίκητες. Δεν υπήρχαν πόλεις, ούτε κωμοπόλεις, ούτε δρόμοι, ούτε καν οικισμοί. Το πολύ-πολύ να υπήρχαν κάποια φυλάκια ή κάποια καταλύματα για ξεκούραση και για αλλαγή αλόγων. Η πλειονότητα των κατοίκων ήταν, ουσιαστικά, συγκεντρωμένη στις ανατολικές Πολιτείες. Στις Μεσοδυτικές εκτάσεις, ζούσαν μονάχα λίγοι θαρραλέοι τυχοδιώκτες, καθώς και οι φυλές των ιθαγενών Ινδιάνων, που τους ονόμαζαν Ερυθρόδερμους. Πιο δυτικά, στη λεγόμενη Άγρια Δύση, υπήρχαν ακόμη λιγότεροι κάτοικοι: Το Κυνήγι του Χρυσού μόλις είχε αρχίσει. Λοιπόν: Η Ιταλία δεν αποτελεί ήπειρο. Είναι μια μικρή σχετικά χώρα, τριάντα δύο φορές μικρότερη από την Αμερική και υπερβολικά πυκνοκατοικημένη: ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 58 εκατομμύρια κατοίκους έναντι των 282 εκατομμυρίων της Αμερικής. Συνεπώς, αν τριακόσιες ή τετρακόσιες χιλιάδες γιοι του Αλλάχ μεταναστεύουν στην Ιταλία κάθε χρόνο (όπως γίνεται στην πραγματικότητα), για μας είναι σαν να μετανάστευαν τρία ή τέσσερα εκατομμύρια Μεξικανοί στο Τέξας, στην Αριζόνα ή στην Καλιφόρνια κάθε χρόνο.

Δεύτερον: Για έναν ολόκληρο αιώνα, δηλαδή από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας μέχρι το 1875, η Αμερική ήταν χώρα ελεύθερης προσπέλασης. Τα σύνορα και οι ακτές της παρέμεναν αφύλακτα, οποιοσδήποτε ξένος μπορούσε να μπει ελεύθερα στη χώρα και οι μετανάστες ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι. Για να αναπτυχθεί και να ακμάσει το νεοσύστατο έθνος, έπρεπε να αξιοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα εδάφη του και ο εν δυνάμει πλούτος του, και γι’ αυτό ακριβώς στις 20 Μαΐου του 1862, ο Αβραάμ Λίνκολν υπέγραψε την Homestead Act. Σύμφωνα με την Πράξη αυτή, θα δωρίζονταν 810 εκατομμύρια τ.μ. ομοσπονδιακής γης. Στην Οκλαχόμα, για παράδειγμα, στη Μοντάνα, στη Νεμπράσκα, στο Κολοράντο, στο Κάνσας, στη Βόρεια και Νότια Ντακότα κ.ά... Επιπλέον η «Πράξη» δεν ωφελούσε μονάχα τους Αμερικανούς. Με εξαίρεση τους Κινέζους, που γενικότερα τύχαιναν κακομεταχείρισης, καθώς και τους καταδιωκόμενους γηγενείς Ινδιάνους, οποιοσδήποτε (άντρας ή γυναίκα) μπορούσε να κάνει αίτηση και να λάβει ως δωρεά 480 τ.μ. γης. Οι προϋποθέσεις ήταν: ο αιτών να έχει συμπληρώσει το εικοστό πρώτο έτος, να εγκατασταθεί στον συγκεκριμένο τόπο για τουλάχιστον πέντε χρόνια, να μετατρέψει την άγρια γη σε φάρμα και κατοικία, να δημιουργήσει οικογένεια και, αν δεν ήταν Αμερικανός, να ζητήσει αμερικανική υπηκοότητα. Ακολουθώντας τα σλόγκαν «Το Αμερικανικό Όνειρο», «Αμερική, η Χώρα των Ευκαιριών», οι περισσότεροι από αυτούς που απέκτησαν έτσι γη, ήταν Ευρωπαίοι. Ο αριθμός των μεταναστών ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ολόκληρες φυλές γηγενών (Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, Τσεγιέν, κ.α.) εκτοπίστηκαν βίαια και περιορίστηκαν με επαίσχυντο τρόπο σε καταυλισμούς. Λοιπόν, στην Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ ανάλογη «Πράξη» που να προσκαλεί τους ξένους να έρθουν και να εγκατασταθούν στη χώρα μας: «Ελάτε ξένοι, ελάτε! Αν έρθετε, θα σας δώσουμε ένα καλό κομμάτι γης στο Κιάντι, στη Βαλ Παντάνα ή στη Ριβιέρα. Για χάρη σας θα διώξουμε τους γηγενείς, δηλαδή τους Τοσκανούς, τους Λομβαρδούς και τους Λιγουριανούς, θα τους κλείσουμε σε καταυλισμούς». Όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι και στην Ιταλία, όλοι αυτοί οι μετανάστες που μας ταλαιπωρούν, έχουν έρθει με δική τους πρωτοβουλία. Με τα αναθεματισμένα σκάφη τους, τα καταραμένα φουσκωτά σκάφη της αλβανικής μαφίας, αποφεύγοντας τις περιπόλους της ακτοφυλακής, που προσπαθούν να τους στείλουνε πίσω. Δεν είμαστε μια χώρα με ανοιχτά σύνορα, αγαπητέ κύριε Πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι. Εμείς, δεν έχουμε τεμάχια γης να χαρίσουμε στους ξένους. Δεν έχουμε έρημες περιοχές που πρέπει να κατοικηθούν. Ούτε φυλές Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, και Τσεγιέν για να εκτοπίσουμε.

Τρίτον: Ακόμη κι η Αμερική η Χώρα των Ευκαιριών έπαψε κάποια στιγμή να δείχνει στους ξένους την ίδια επιείκεια που έδειχνε μέχρι και την προεδρία του Λίνκολν. Το 1875, για παράδειγμα, η Αμερικανική Κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να μπουν κάποια όρια, με αποτέλεσμα η Βουλή των Αντιπροσώπων να υιοθετήσει νόμο που απαγόρευε την είσοδο στη Χώρα σε Πρώην κατάδικους και σε πόρνες. Το 1882, ένας δεύτερος νόμος απέκλειε από το δικαίωμα αυτό ψυχασθενείς και άτομα για τα οποία υπήρχαν υποψίες ότι θα βλάψουν τη δημόσια ζωή της χώρας. Το 1903, ψηφίστηκε ακόμη ένας νόμος που απαγόρευε την είσοδο στη χώρα σε επιληπτικούς, σε επαγγελματίες ζητιάνους, σε ασθενείς με μεταδοτικές αρρώστιες και σε αναρχικούς. (Ο τελευταίος ήταν ένας ανακριβής χαρακτηρισμός που αποδιδόταν τόσο σε παλαβούς που δολοφονούσαν προέδρους, όσο και σε ριζοσπαστικούς που προκαλούσαν γενική αναστάτωση και οργάνωναν απεργίες). Από εκεί και πέρα, η μεταναστευτική πολιτική έγινε πιο αυστηρή και οι παράνομοι μετανάστες απελαύνονταν αμέσως. Στη σημερινή Ιταλία και Ευρώπη όμως, οι μετανάστες έρχονται όποτε τους αρέσει και όποτε θέλουν. Τρομοκράτες, κλέφτες, βιαστές, πρώην κατάδικοι, πόρνες, ζητιάνοι, έμποροι ναρκωτικών, άτομα με μεταδοτικές ασθένειες. Δεν ελέγχεται το ιστορικό ούτε καν εκείνων που παίρνουν άδεια εργασίας. Από τη στιγμή που περνούν τα σύνορα, τους παρέχεται φιλοξενία, τροφή και ιατρική περίθαλψη, με επιβάρυνση των γηγενών. Εννοώ των Ιταλών φορολογουμένων. Λαμβάνουν ακόμη και ένα μικρό ποσό χρημάτων για τα τρέχοντα μικροέξοδά τους. Όσο για τους παράνομους μετανάστες, ακόμη κι αν απελαθούν επειδή έχουν διαπράξει κάποιο φριχτό έγκλημα, πάντοτε καταφέρνουν να επιστρέψουν. Αν απελαθούν ξανά, πάλι γυρίζουν πίσω. Φυσικά, για να διαπράξουν κι άλλα εγκλήματα. Και οι πολιτικοί μας δεν κάνουν τίποτε. Ανάθεμά τους!  

Δε θα ξεχάσω ποτέ τις διαδηλώσεις που έκαναν πέρυσι οι παράνομοι, κατακλύζοντας τις πλατείες μας για να απαιτήσουν με αυθάδεια άδειες παραμονής. (Οι περισσότεροι ανέμιζαν τις σημαίες της χώρας τους, ή κόκκινες σημαίες). Αυτά τα παμπόνηρα, παραμορφωμένα πρόσωπα. Αυτές οι υψωμένες γροθιές, έτοιμες να μας χτυπήσουν, εμάς τους γηγενείς, να μας κλείσουν σε καταυλισμούς. Αυτές οι κραυγές, που έφερναν στο νου τις κραυγές των οπαδών του Χομεινί στο Ιράν, του Μπιν Λάντεν στην Ινδονησία, Μαλαισία, Πακιστάν, Ιράκ, Σενεγάλη, Σομαλία, Νιγηρία κ.ο.κ... Δε θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί εκτός από προσβεβλημένη, ένιωσα και εξαπατημένη από τους πολιτικούς που έλεγαν: «Θα θέλαμε να τους απελάσουμε, να τους στείλουμε πίσω στις πατρίδες τους. Αλλά, δε γνωρίζουμε πού κρύβονται». Πού κρύβονται;!; Ελεεινοί καραγκιόζηδες! Είχαν κατεβεί κατά χιλιάδες στις πλατείες, και δεν κρύβονταν διόλου. Για να τους απελάσετε, για να τους διώξετε, θα αρκούσε να τους περικυκλώσετε με λίγους ένοπλους αστυνομικούς oι στρατιώτες, να τους φορτώσετε σε φορτηγά, να τους οδηγήσετε σ’ ένα αεροδρόμιο ή ένα λιμάνι, και να τους στείλετε πίσω στις πατρίδες τους.

Όσο για τον τελευταίο λόγο που θα σας αναφέρω, αγαπητέ μου κύριε πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, είναι τόσο απλός, που ακόμη και ένα διανοητικά καθυστερημένο μωρό θα μπορούσε να τον καταλάβει. Η Αμερική είναι ένα νεοσύστατο έθνος, μια πολύ νέα χώρα. Αν αναλογιστείτε ότι η σύσταση του αμερικανικού έθνους έγινε στα τέλη του δεκάτου όγδοου αιώνα, θα συμπεράνετε εύκολα ότι σήμερα (έτος 2002) συμπληρώνει μόλις δυο αιώνες ζωής. Επίσης, είναι ένα έθνος μεταναστών. Από την εποχή του Mayflower, από την εποχή των δεκατριών αποικιών, δηλαδή από πάντα, όλοι οι κάτοικοι της Αμερικής ήταν μετανάστες. Παιδιά, εγγόνια, εγγύτεροι ή απώτεροι απόγονοι κάποιων μεταναστών. Ως έθνος μεταναστών, αποτελεί το πιο δυναμικό, το πιο πλούσιο μείγμα φυλών, θρησκειών και γλωσσών που υπήρξε ποτέ σε τούτο τον πλανήτη. Ως νεοσύστατο έθνος, έχει πολύ σύντομη ιστορία. Γι’ αυτό, η πολιτιστική της ταυτότητα δεν έχει ακόμη κατασταλάξει σε κάτι ενιαίο. Αντίθετα, η Ιταλία είναι ένα πολύ παλαιό έθνος. Με εξαίρεση την Ελλάδα, θα έλεγα πως είναι το παλαιότερο της Δύσης. Η καταγεγραμμένη ιστορία της ξεκινάει πριν τρεις χιλιάδες χρόνια, όταν ιδρύθηκε η Ρώμη. Ή, καλύτερα, από την εποχή που οι Ετρούσκοι αποτελούσαν ήδη πολιτισμένη κοινωνία. Σ’ αυτές τις τρεις χιλιετίες, παρ’ όλη την εξάπλωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, παρ’ όλες τις εισβολές που προκάλεσαν την Πτώση αυτού του εκπληκτικού επιτεύγματος, παρ’ όλες τις κατακτήσεις που μας είχαν διαμελίσει για πολλούς αιώνες, η Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ έθνος μεταναστών. Δηλαδή, ένα μείγμα από φυλές, θρησκείες και γλώσσες. Ούτε αλλοιώθηκε η ταυτότητά της από τις επιδράσεις των κατακτητών της. Κανένα από τα ξένα έθνη που μας είχαν κατακτήσει και διαμελίσει (και Γερμανοί και Σκανδιναβοί και Ισπανοί και Γάλλοι και Αυστριακοί) δεν κατάφεραν να μεταβάλουν την οντότητά μας. Αντίθετα, εκείνοι απορροφήθηκαν από εμάς, σαν το νερό από το σφουγγάρι. …. Συνεπώς, η δική μας πολιτιστική ταυτότητα είναι ενιαία. Και, παρ’ όλο που περιέχει κάποια στοιχεία, που έχει απορροφήσει το σφουγγάρι (σκεφτείτε τις πολλές διαλέκτους μας, τις συνήθειές μας, την κουζίνα μας), ποτέ δεν υιοθέτησε συνήθειες του Μουσουλμανικού κόσμου. Με κανέναν τρόπο δεν έχει επηρεαστεί από αυτόν. Επίσης, για δυο χιλιάδες χρόνια, η ενότητά μας ήταν βασισμένη σε μια θρησκεία που ονομάζεται Χριστιανισμός. Σε μια εκκλησία που ονομάζεται Καθολική Εκκλησία... Πάρτε εμένα σαν παράδειγμα. «Είμαι άθεη και αντικληρικών αντιλήψεων, δεν έχω τίποτε κοινό με την Καθολική Εκκλησία», δηλώνω πάντοτε. Κι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά, ταυτόχρονα, είναι και ψέμα. Γιατί, είτε μου αρέσει είτε όχι, έχω αρκετά κοινά με την Καθολική Εκκλησία. Πιστέψτε με, γαμώτο! Πώς θα μπορούσα να μην έχω; Γεννήθηκα σ’ έναν τοπίο γεμάτο τρούλους εκκλησιών, μοναστήρια, Χριστούς, Μαντόνες, Αγίους, σταυρούς και καμπάνες. Οι πρώτες μελωδίες που άκουσα όταν γεννήθηκα ήταν οι μελωδίες από τις καμπάνες. Τι καμπάνες του Καθεδρικού της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε, που τον Καιρό του Αντίσκηνου, ο μουεζίνης προσβλητικά κατέπνιγε με τα δικά του Αλλάχ-ακμπάρ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα με αυτή τη μουσική, με αυτό το τοπίο γύρω μου, με αυτή την Εκκλησία που την έχουν προσκυνήσει ακόμη και μεγάλα μυαλά, όπως ο Δάντης Αλιγκιέρι, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Γαλιλαίος Γαλιλέι. Μέσα από αυτήν έχω μάθει τι είναι γλυπτική, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, ποίηση και λογοτεχνία, καθώς και τι σημαίνει ο συνδυασμός της ομορφιάς με τη γνώση. Χάρη σ’ αυτήν άρχισα κάποτε ν’ αναρωτιέμαι τι είναι το Καλό και το Κακό, αν υπάρχει Θεός. Αν μας έπλασε Εκείνος, ή εμείς Εκείνον και αν η ψυχή είναι μια χημική ένωση που μπορεί να υποστεί επεξεργασία σε εργαστήρια ή είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Και, μα τον Θεό...

Βλέπετε; Πάλι χρησιμοποίησα τη λέξη «Θεός». Παρ’ όλες τις λαϊκές και αντικληρικές μου αντιλήψεις, παρ’ όλο τον αθεϊσμό μου, είμαι τόσο διαποτισμένη από τον Καθολικό πολιτισμό, ώστε αυτός να είναι αναπόσπαστο μέρος του γραπτού και προφορικού μου λόγου. Μα τον Θεό, για όνομα του Θεού, προς Θεού, δόξα τω Θεώ, Θεέ και Κύριε, Παναγία μου, έλα Παναγία μου, Χριστέ και Παναγιά μου, στην ευχή του Χριστού. Χριστέ μου... Τέτοιες εκφράσεις μου έρχονται τόσο αυθόρμητα, που δε συνειδητοποιώ ότι τις λέω ή ότι τις γράφω. Και να σας τα πω όλα; Παρ’ όλο που ποτέ δε συγχώρεσα την Καθολική Εκκλησία για τα αίσχη που μου επέβαλε, με πρωταρχικό εκείνο της γ…..ς Ιεράς Εξέτασης που τον δέκατο έβδομο αιώνα έκαψε ζωντανή την προγιαγιά μου Ιλντεμπράντα, την κακόμοιρη την Ιλντεμπράντα, παρ’ όλ’ αυτά, οι μελωδίες από τις καμπάνες συνεχίζουν να γλυκαίνουν την καρδιά μου. Μου αρέσουν.

Επίσης, μ’ αρέσουν όλες αυτές οι όμορφες αγιογραφίες με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Είμαι μάλιστα συλλέκτρια παλαιών εικονισμάτων. Επίσης, μου αρέσουν τα αβαεία και τα μοναστήρια και τα περιβόλια τους. Μου δημιουργούν μια ακαταμάχητη αίσθηση γαλήνης και συχνά ζηλεύω αυτούς που μένουν σ’ αυτά. Και, εν τέλει, ας το παραδεχτούμε: οι καθεδρικοί ναοί μας είναι πιο όμορφοι από τα τζαμιά, τις συναγωγές, τους βουδιστικούς ναούς και τις άχρωμες εκκλησίες των Διαμαρτυρομένων. …. Όλ’ αυτά τα συμβολικά στολίδια που ανήκαν στη δική μου ζωή. Στον δικό μου πολιτισμό. Ξέρετε, στον κήπο του εξοχικού σπιτιού μου στην Τοσκάνη, υπάρχει ένα μικρό, παλιό ξωκλήσι. Δυστυχώς, είναι πάντοτε κλειστό. Από τότε που πέθανε η μητέρα μου, κανείς δεν το φροντίζει. Κάθε φορά που επιστρέφω στην πατρίδα, πηγαίνω και το ανοίγω. Ξεσκονίζω την Αγία Τράπεζα, προσέχω να μην έχουν κάνει φωλιές τα ποντίκια ή να μην έχουν φάει καμιά σελίδα από τη Σύνοψη. Και, παρά τον λαϊκισμό μου, τον αθεϊσμό μου, εκεί μέσα νιώθω άνετα. Παρά τις αντικληρικές απόψεις μου, εκεί μέσα νιώθω γαλήνη. (Και βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι Ιταλοί θα εκμυστηρεύονταν το ίδιο πράγμα. Σε μένα το έχει εκμυστηρευτεί, Θεέ και Κύριε, ο ίδιος ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, ο άνθρωπος που εισήγαγε τον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ μαρξιστών και καθολικών...).

Για όνομα του Θεού, για άλλη μια φορά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι εμείς oι Ιταλοί δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση με τους Αμερικανούς. Δεν είμαστε ένα χωνευτήρι πολλών και διάφορων ειδών, δεν είμαστε ένα μωσαϊκό από ανομοιομορφίες, συγκολλημένες μονάχα με μια υπηκοότητα. Εννοώ ότι ακριβώς επειδή η πολιτιστική μας ταυτότητα είναι ήδη προσδιορισμένη από τη χιλιόχρονη ιστορία μας, δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε ένα κύμα μεταναστών που δεν έχουν καμιά σχέση μ’ εμάς... Και που δε θέλουν να γίνουν σαν εμάς, να απορροφηθούν από εμάς. Αντίθετα, μάλιστα, θέλουν να μας απορροφήσουν εκείνοι. Θέλουν ν’ αλλάξουν τις αρχές μας, τις αξίες μας, την ταυτότητά μας, τον τρόπο ζωής μας. Και στο μεταξύ, μας αναστατώνουν με την οπισθοδρομική άγνοιά τους, με την οπισθοδρομική μισαλλοδοξία τους, με την οπισθοδρομική θρησκεία τους. Αυτό που εννοώ είναι ότι στον δικό μας πολιτισμό δεν υπάρχει χώρος για μουεζίνηδες και μιναρέδες, για ψευτο-εγκράτειες, για το ταπεινωτικό τσαντόρ, για την εξευτελιστική μπούρκα. Ακόμη κι αν υπήρχε χώρος γι’ αυτούς τους ανθρώπους, εγώ δεν θα τους τον παραχωρούσα. Γιατί θα ήταν σαν να έσβηνα την ταυτότητά μας, σαν να εκμηδένιζα τα επιτεύγματά μας. Θα ήταν σαν να έφτυνα κατάμουτρα την ελευθερία την οποία κερδίσαμε, τον πολιτισμό που έχουμε αναπτύξει, την ευημερία που έχουμε αποκτήσει. Θα ήταν σα να ξεπουλούσα τη χώρα μου, την πατρίδα μου. Κι η χώρα μου, η πατρίδα μου δεν είναι προς πώληση.

* Η Οριάνα Φαλάτσι (Oriana Fallaci: 1929 – 2006), η Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας, είναι γνωστή στην Ελλάδα για την σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη και για το πολυδιαβασμένο βιβλίο της «Γράμμα σε Ένα Παιδί που Δεν Γεννήθηκε Ποτέ». Το πιο επιτυχημένο όμως εμπορικά βιβλίο της, είναι το “The Rage and The Pride” («H Οργή και η Περηφάνεια», εκδόσεις Γκοβόστης 2003), που εκδόθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Το βιβλίο συγκέντρωσε τα πυρά των κριτικών με το σκεπτικό ότι προκαλεί το «μίσος εναντίον των μουσουλμάνων». Το επόμενο και τελευταίο της βιβλίο ήταν το “The Force of Reason” (“La Forza della Ragione”) δηλ. «Η Δύναμη της Λογικής» που έγινε και αυτό best seller. Εκεί η Φαλάτσι γράφει πως τρομοκράτες έχουν σκοτώσει 6.000 ανθρώπους τα 20 τελευταία χρόνια στο όνομα του Κορανίου και πως η ισλαμική πίστη σπέρνει μίσος αντί αγάπης και σκλαβιά αντί ελευθερίας.

Διάβασε: Η Οριάνα Φαλάτσι, η απειλή του Ισλάμ και η μετατροπή της Ευρώπης σε ‘Ευράμπια’

πηγη ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Βράβευσαν τον παιδόφιλο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ

Βράβευσαν τον παιδόφιλο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ

Υπάρχει καμία χώρα στον κόσμο όπου ένας εξέχων πολιτικός θα μπορούσε να καυχηθεί δημόσια για τις σεξουαλικές εμπειρίες του με παιδιά ηλικίας έξι ετών και λιγότερο και να παραμένει στην θέση του; Μάλλον όχι - αλλά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο φαίνεται να έχει δικούς του κανόνες.

Ο πολιτικός είναι ο Daniel Cohn-Bendit, ο κάποτε πρωταγωνιστής της εξέγερσης των φοιτητών του 1968 και σήμερα ο ηγέτης των «Πρασίνων / Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία» στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. (σχ. ΚΟ: Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ γεννήθηκε το 1943 στο Montauban της Γαλλίας από Εβραίους γονείς).

Από εκεί ο Cohn-Bendit εδώ και πολλά χρόνια φιλοδοξούσε να έχει ένα ρόλο παρόμοιο με εκείνο του Μαξιμιλιανού ντε Ροβεσπιέρου κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, ενοχοποιώντας τους πάντες για τα πάντα - όπως τον Πρόεδρο της Τσεχίας Βάτσλαβ Κλάους για τον ευρωσκεπτικισμό του, ή τον Πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν γιατί έδωσε στη χώρα του ένα νέο Σύνταγμα που προστατεύει την οικογένεια, καθορίζει το γάμο ως ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, και (ό,τι χειρότερο μπορεί να φανταστεί κανείς εναντίον των «ευρωπαϊκών αξιών») αναφέρει τον Θεό (!).

Αυτές τις μέρες, όμως, για άλλη μια φορά ο κ. Cohn-Bendit μας υπενθύμισε το δικό του «κώδικα ηθικών αξιών». Το αριστερό-φιλελεύθερο ίδρυμα Theodor-Heuss-Foundation (το όνομα ενός πρώην προέδρου της Γερμανίας) αποφάσισε να απονείμει το βραβείο σε αυτόν για τα «πολιτικά επιτεύγματά» του - αλλά ο πρόεδρος του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου (Bundesverfassungsgericht), Andreas Vosskuhle (Αντρέας Βοσκούλε - φώτο), αρνήθηκε την πρόσκληση να πάει να μιλήσει προς τιμήν του Cohn-Bendit, λέγοντας ότι δεν ήθελε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι το Συνταγματικό Δικαστήριο ενέκρινε δηλώσεις του Cohn-Bendit σχετικά με την παιδεραστία.

Το γεγονός ήταν γνωστό εδώ και πολλά χρόνια, αλλά με κάποιο τρόπο κανείς δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται. Πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο Cohn-Bendit, ο οποίος είχε κηρυχθεί persona non grata στη Γαλλία και στάλθηκε πίσω στη Γερμανία, ως συνέπεια της συμμετοχής του σε πράξεις χουλιγκανισμού και ταραχών, εργάζονταν ως εκπαιδευτικός σε ένα κέντρο ημερήσιας φροντίδας για παιδιά που είχε  δημιουργηθεί για να κάνει πειράματα με την «αντι-αυταρχική» εκπαίδευση. Ένα βασικό δόγμα της "αντιεξουσιαστικής" ιδέας ήταν προφανώς να αντιμετωπίσει τα παιδιά, που ήταν πέντε ή έξι ετών, με αχαλίνωτη σεξουαλικότητα, προκειμένου να ξεπεράσουν την «παραδοσιακή ηθική».

Αργότερα, Cohn-Bendit έγραψε ένα βιβλίο (‘Le Grand Bazar’) περιγράφοντας τις εμπειρίες του ως νηπιαγωγός λέγοντας τα ακόλουθα:

«Το φλερτ μου με όλα τα παιδιά απέκτησε σύντομα μια ερωτική τροπή. Μπορούσα κανονικά να νιώσω, πώς τα μικρά κοριτσάκια από την ηλικία των πέντε ετών είχαν ήδη μάθει να μου την πέφτουν...»

«Μου συνέβη αρκετές φορές, κάποια παιδιά να μου ανοίγουν το φερμουάρ και να αρχίζουν να με χαϊδεύουν. Ανάλογα με την περίπτωση αντιδρούσα και διαφορετικά, αλλά η επιθυμία τους με προβλημάτιζε. Τα ρωτούσα: ‘Γιατί δεν παίζετε μεταξύ σας, γιατί διαλέγετε εμένα και όχι κάποια άλλα παιδιά;’ Όμως, όταν επέμεναν, τα χάιδευα κι εγώ. Κατηγορήθηκα ότι είμαι ένας διεστραμμένος, και υπήρχαν γράμματα στο Δημοτικό Συμβούλιο, που ρωτούσαν αν πληρωνόμουν από το δημόσιο. Ευτυχώς είχα συνάψει συμβόλαιο απευθείας με το διοικητικό συμβούλιο των γονέων, αλλιώς θα είχα απολυθεί ...»

«Στη Γερμανία, η αντιεξουσιαστική κίνηση έχει ισχυρότερο αντίκτυπο στον τομέα της εκπαίδευσης ... Ο (Wilhelm) Reich και ο Μαρξ ήταν οι πυλώνες της νέας αυτής κίνησης. Ο Φρόιντ ήταν λιγότερο σημαντικός, επειδή είχε κάνει αντικειμενική έρευνα σχετικά με τη σεξουαλικότητα, ενώ ο Ράιχ αντιπροσώπευε τον αγώνα για τη σεξουαλικότητα, ιδίως για την σεξουαλικότητα των νεότερων ατόμων».

Αυτά τα λόγια δημοσιεύθηκαν το 1975. Κατά την εποχή εκείνη φαινόταν να αποτελεί μια «σύγχρονη» και «φωτισμένη» προσέγγιση στην εκπαίδευση, και κανείς δεν προσβλήθηκε. Μόνο τα τελευταία χρόνια άρχισαν να του προκαλούν πρόβλημα, και να κατηγορείται επανειλημμένα ότι είναι παιδεραστής.

Σχ. ΚΟ: Το 1982, κατά τη διάρκεια εκπομπής στη γαλλική τηλεόραση, ο Κον Μπεντίτ είχε πει ότι το βρίσκει θαυμάσιο όταν ένα πεντάχρονο κορίτσι αρχίζει να γδύνεται και ότι είναι ένα «τρελά ερωτικό παιχνίδι».

Ο Cohn-Bendit πάντα απέκρουε τις κατηγορίες, με μια επιστολή την οποία έγραψαν ορισμένοι από τους γονείς των οποίων τα παιδιά ήταν στο νηπιαγωγείο που δούλευε ο Μπεντίτ, για να τον στηρίξουν το 2001, υποστηρίζοντας ότι δεν υπήρχε καμία σεξουαλική κακοποίηση, και ότι ήταν βέβαιοι ότι ο Cohn-Bendit δεν είχε κακοποιήσει κάποιο παιδί.

Αλλά αυτή η γραμμή άμυνας τώρα έχει ραγίσει: ο συγγραφέας και εμπνευστής της επιστολής, η κα Thea Vogel, είπε στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης αυτή την εβδομάδα ότι είχε γράψει αυτό το γράμμα για πολιτικούς σκοπούς (π.χ. για να υπερασπιστεί τον Cohn-Bendit για κατηγορίες  «που σχετίζονταν με γεγονότα που έλαβαν χώρα 26 χρόνια νωρίτερα »), αλλά ότι στην πραγματικότητα δεν είχε διαβάσει τα επίμαχα αποσπάσματα στο βιβλίο του Cohn-Bendit, και ότι ο γιος της, στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήταν στο νηπιαγωγείο, όπου ο Cohn- Bendit είχε αποκτήσει τις ερωτικές εμπειρίες του ... ολόκληρη η επιστολή ήταν μια απάτη.

Έτσι, δεν υπάρχουν πλέον μάρτυρες πρόθυμοι να καταθέσουν ότι ο Cohn-Bendit δεν είχε κακοποιήσει παιδί. Αλλά αυτό σημαίνει ότι έχει πραγματικά κακοποιήσει παιδιά; Τώρα λέει ότι το ερωτικό πεζογράφημά του είναι απλά «κακή λογοτεχνία», αλλά δεν είναι καταγραφή των πραγματικών γεγονότων.

«Ήταν φανταστικό. Γράφτηκε για να προκαλέσει, και να γκρεμίσει ταμπού». Και προσθέτει, "επικρίνετέ με για ό, τι έχω γράψει, αλλά μην με κυνηγάτε για ό, τι δεν έχω κάνει! "

Μου φαίνεται ότι θα μπορούσε να έχει δίκιο για αυτήν την κατηγορία: τα όσα έγραψε θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί αποκλειστικά και μόνο με σκοπό την προώθηση της παιδοφιλίας, αλλά όχι απαραίτητα σαν καταγεγραμμένα πραγματικά γεγονότα. Έτσι, εφ’ όσον κανείς δεν βγαίνει να ισχυριστεί ότι έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά από τον κ. Cohn-Bendit, εγώ έτοιμος είμαι να πιστέψω τις αρνήσεις του.

Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Ίσως ο Daniel Cohn-Bendit δεν είναι κάποιος που κακοποίησε ένα παιδί, είναι όμως σίγουρα (και ποτέ δεν το έχει αρνηθεί) ένας πολιτικός ο οποίος έχει προωθήσει ενεργά την παιδοφιλία ως μέρος της πολιτικής του ατζέντας. Και όχι μόνο αυτός, αλλά και ολόκληρο το πολιτικό κίνημα του μαζί του.

Ο Κον-Μπεντίτ το 1968

Η επανάσταση του 1968 ήταν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μια πολιτιστική επανάσταση, και βασικός σκοπός της ήταν η ανατροπή των «καταπιεστικών» θεσμών, όπως ο γάμος και η οικογένεια. Το «σπάσιμο» όλων των σεξουαλικών ταμπού, όπως η ομοφυλοφιλία και η παιδεραστία, ήταν ένα ουσιαστικό μέρος αυτής της στρατηγικής.

Οι ‘επαναστάτες’ έκαναν πίσω, όταν παρατήρησαν ότι η κοινωνία δεν αποδέχεται την παιδοφιλία - αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν θα επανέλθουν στο θέμα αυτό σε μεταγενέστερο στάδιο;

Επί του παρόντος, η εστίαση βρίσκεται στον "γάμο" των ομοφυλοφίλων, και ήταν πράγματι αρκετά επιτυχής. Κατ’ ανάγκη, αυτό θα συνεπάγεται δικαίωμα υιοθεσίας από τους ομοφυλοφίλους, και να ένας τέλειος τρόπος για να προσλάβουν νέα παιδιά στην κοινότητά τους.

Δεν έχει επομένως, σημασία αν ο Cohn-Bendit είναι παιδόφιλος. Ίσως δεν είναι. Για αυτόν και τους ομοίους του, η σεξουαλικότητα είχε πάντα έναν πολιτικό σκοπό. Ο "γάμος" των ομοφυλόφιλων, τα «δικαιώματα» των LGBT ατόμων, η προώθηση της παιδοφιλίας, κλπ., ήταν πάντα μέρος της ίδιας πάντα ατζέντας: της καταστροφής των «καταπιεστικών» θεσμών όπως η οικογένεια και ο γάμος.

Εάν έχουν προσωρινά εγκαταλείψει την παιδοφιλία, είναι απλώς για λόγους τακτικής. Σε αντίθεση με τις ελπίδες τους, η κοινωνία δεν είναι ακόμη αρκετά "προχωρημένη" για να δεχθεί αυτό το μέρος της ατζέντας τους.

Αλλά αν ήταν ειλικρινείς, θα έπρεπε να επεκτείνουν το ακρωνύμιο της LGBT*-ατζέντας τους με ένα ακόμα γράμμα. Το γράμμα “P” ("Π").

* LGBT = Lesbians, Gay, Bisexual, Trans. Στα ελληνικά ΛΟΑΤ = κοινότητα των Λεσβιών, Ομοφυλόφιλων, Αμφισεξουαλικών, Τράνς. "Π" = παιδόφιλοι.                                                                                              

 - Διάβασε για τον Cohn-Bendit και σχετικό άρθο εδώ.

  Πηγή ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ